Goed zoals je bent

Toen ik zwanger was van Merel, werd ik vaak door haar ingeseind even rustig aan te doen, en aanwezig te zijn in mijn lichaam in plaats van mijn hoofd. Het was ook wel wat veel. Twee keer verhuizen in drie maanden tijd, een boek uitbrengen én zwanger zijn. Alles tegelijkertijd. En alles zo goed mogelijk.

Op een nacht werd ik wakker. Ik ging naar de wc, maar stond te tollen op mijn benen. De muren waren niet meer op hun gebruikelijke plaats en dat kwam niet omdat ik slaapdronken was. Ook liggend in bed leek het alsof ik op zee was en zo door het matras heen weg kon zakken. Wát is er aan de hand?, vroeg ik in gedachten. Het antwoord kwam als een waarheid bij me binnenvallen. Het evenwicht is weg.

“Er zat niets anders op dan me eraan over te geven en te luisteren naar wat het me te zeggen had”

Bij de huisarts was nog een plekje vrij die ochtend. Eenmaal in de wachtkamer bleek dat de afspraken voor mij allemaal waren uitgelopen. Daar zat ik dus. Met een boek dat af moest, een inboedel die ingepakt moest worden en een heleboel mensen in mijn agenda die een afstemming van mij verwachtten.

Ik had geen zorgen om de baby. Ik wist dat alles goed met haar ging, dat voelde ik. Maar ik irriteerde me wel. Aan de huisarts, en de assistente. Aan de tijd die verstreek. Aan mijn eigen keuze om hier te zijn. Met de baby was alles goed, en ik hád mijn antwoord op het tollen van mijn benen toch al? Ik dacht aan de boodschap ervan. Al ijsberend door de wachtkamer, voelde ik dat er niets anders op zat. Ik moest gaan zitten, en me er aan overgeven. Om echt te luisteren naar wat het me te zeggen had.

Later wist ik: dit was gewoon nodig. Het kindje in mijn buik én mijn lichaam protesteerden. Ik hoefde niet zo hard te werken, ik hoefde niet alles perfect te doen. Ik mocht mijn oordelen over wat goed en slecht is, loslaten. Luisteren naar mijn zin in chocolade of rundvleeskroketten of wéér een glas sinaasappelsap, liters sinaasappelsap. Ik mocht de boel de boel laten, mensen langer laten wachten op hun afstemming, de dozen oningepakt. Ik mocht niksen en voor me uitstaren. Mijn lichaam rust gunnen, en mijn gedachten de vrije loop laten.

“Als je luistert naar jezelf, gaat alles volgens plan. Jouw plan”

Nog steeds, nu Merel op aarde is, leert Merel me om te luisteren naar wat ik écht nodig heb in het moment. Waar heb je zin in mama? Wat is nu goed voor jou en dus ook voor mij? Gaan we door de regen op de fiets al die boodschappen doen omdat je denkt dat je die aardbeien toch écht echt echt nodig hebt, of nemen we genoegen met een stuk chocolade en lezen we samen rustig een boekje?

En dat is dus precies waar deze Kiem over gaat. Over dat het soms lijkt dat iets ‘niet goed is’, maar dat later toch wel zo blijkt te zijn. Over dat je kindje, in de energie of in jouw buik, nú al tekens heeft voor jou. Over dat jouw lichaam een heleboel te vertellen heeft en jou wil uitnodigen erin aanwezig te zijn. Over dat een moeilijke hobbel ook een handig opstapje kan blijken.

De zielen die we spreken, zeggen het zó vaak: “Mama is goed zoals ze is!”. Deze zomer willen we je uitnodigen naar deze boodschap te luisteren. Als je luistert naar jezelf, gaat alles volgens plan. Jouw plan. Jouw leven. Wees lief voor jezelf en gun jezelf het allerbeste. Het beste voor jou in dit moment. Dat waar jij blij van wordt, dat waar jij nu zin in hebt. Al zijn het kroketten of liters ijs. Of om net als Youssi, nu eens echt in je lijf te duiken en je verlangens aandacht te geven. We hopen je deze zomer te inspireren. En te laten voelen dat alles erbij hoort. Ook als het soms regent.