Wat baby’s in buiken aan hun ouders te vertellen hebben, is vaak prachtig mooi en helpend voor het verloop van de zwangerschap en de geboorte. Youssi luistert naar kindjes wanneer ze nog in de veilige buik van hun moeder zitten. Deze keer naar een prachtig liefdevol meisje, dat haar moeder alle liefde voor zichzelf gunt.
“Een hartvorm is het, in een mooie roze gloed. En daarbinnen voelt het warm en zacht. Het water golft zachtjes op en neer. Mama is aan het lopen. Ik hoor haar adem, ze hijgt en puft een beetje en haar hartslag gaat sneller dan anders.
Ik houd me maar een beetje rustig, want het kost haar al zo veel energie allemaal. Voor mij is het niet erg. Ik kijk en leer. Observeren past goed bij me.
Toch zou ik willen dat ik mama soms even stil kon laten staan. Want poeh wat werkt ze toch hard en wat doet ze toch haar best in alles. Haar blik is steeds vooruit gericht, op wat er nog gaat komen. En soms voelt het bijna alsof ze ergens van wegloopt. Alsof er iets is wat haar achterna zit. Maar als ik dan kijk, dan zie ik niks engs.
Ervaringen
Ik weet wat mama heeft meegemaakt in het verleden. Als ik het terughaal word ik er weer helemaal verdrietig van. Van hoe alleen en hoe ongezien ze zich voelde als klein meisje. Ik weet dat ze hier onbewust mee bezig is nu. Ze is bang dat ze door deze ervaringen niet geleerd heeft hoe ze een goede moeder kan zijn voor mij. Dus doet ze nu extra haar best in alles. Alsof ze dit goed wil maken. En dat maakt me dan nog verdrietiger soms.
Soms maar hoor. Want er zijn gelukkig ook veel fijne momenten. Als ze schildert bijvoorbeeld en alles vergeet. Of als ze lekker in bad ligt en we samen spelen. Zij met haar hand aan de buitenkant van haar buik en ik met mijn voetjes hierbinnen. Zo grappig is dat. Papa komt dan vaak ook even kijken en voelen en dan voelen we ons samen helemaal compleet en zonder zorgen.
“We worden samen even opgetild, als veertjes op een briesje”
Het leven is op die momenten even licht voor mama en het is dan alsof we samen even opgetild worden. Alsof we veertjes zijn op een briesje. Op zware momenten probeer ik mama hier aan te herinneren. Zoals nu, nu ze in haar lunchpauze de stress van zich afloopt in het park, vechtend tegen de tegenwind. Kijk mama! Daar gaat er weer een. Kijk dan, daar dat witte veertje in de wind!
Ja! Ze kijkt! Ik voel dat ze glimlacht en ze legt haar hand op haar buik. Pfff, haha, ze snapt het. Wow, het voelt ineens anders om me heen. Zachter nog en ruimer. Mama laat haar buik nu lekker los en gaat ineens langzamer lopen. En voel, daar breekt volgens mij de zon door. Ik voel de warmte hier binnen stromen. Mama blijft stil staan en sluit haar ogen. Ik aai langs haar buik en ze voelt het en aait terug.
Mooi
Wat zou ik haar graag vertellen hoe mooi ze is. Mijn mama. Juist door alles wat ze heeft meegemaakt is ze zo geworden, zo mooi. Als ze dat toch maar eens wist. Ze is sterk en wijs. Hierdoor kan ze mij straks goed helpen op mijn pad. Ze weet wat ik nodig heb en hoe ze mij kan helpen om in mijn kracht te blijven staan.
Wat ze alleen soms vergeet, is dat ze ook zacht mag zijn en zich een beetje meer mee mag laten waaien met de wind. Zij en papa hebben het goed samen. Ze hebben een veilig nest gebouwd. Mama heeft alle donsveertjes uit haar eigen donsdekje getrokken om het voor mij zo behaaglijk mogelijk te maken. Zo veel houdt ze van mij. Nu al.
“Om ons heen is het nestje perfect, maar daarbinnen zijn we elkaar een beetje kwijt”
Maar ik wil niet dat zij het daardoor koud heeft. Dat hoeft ook helemaal niet. En wat mama nog niet helemaal begrijpt, is dat als zij zich onbehaaglijk voelt dat haar buik dan harder wordt en haar hart minder toegankelijk. Om ons heen is het nestje dan perfect, maar daarbinnen zijn we elkaar dan een beetje kwijt. Pas als ze haar hart dan weer opent, in een fijn moment, als de zon schijnt en ze zich laat verwarmen, dan voelt ze mij weer volledig en zijn we echt samen in ons fijne nest.
Dons
Het is belangrijk dat mama zich ook volledig omhult met haar eigen dons. Dat ze genoeg energie overhoudt om fijne dingen voor zichzelf te doen en zichzelf te laten voeden met warmte en zachtheid. In die warmte en zachtheid mag alles er zijn. Ook het verdriet en de pijn van vroeger. Zodat ze zichzelf nu wel volledig kan zien en horen.
Door te zorgen voor het kleine meisje in zichzelf en het zachtheid en liefde te bieden, zorgt ze ook voor mij. Het brengt ons nog dichter samen als ze stil staat bij wat er nu is, bij wat ze nu nodig heeft. Niets extra’s hoeft ze te doen of geven, maar juist soms even fijn achterover leunen, misschien de tranen laten stromen, geen weerstand bieden aan wat zich aandient. Zich gewoon even laten meevoeren, als een donsveertje in de wind.