Na de hete, stille zomer begint het langzaam weer iets te waaien. De blaadjes aan de bomen die dapper de hete zon doorstaan hebben, willen nog wel even blijven zitten aan de takken. Ze doen hun best om vol te houden tot ze hun prachtige gouden, rood, geel, of oranje kleur krijgen die ze dit jaar wel extra verdiend hebben. Nog even stralen en pronken met hun schoonheid voor ze zich over geven aan de aarde. Zodat wij nog even mogen genieten van dit mooie kleurenfeest dat de herfst biedt.
De geplante zaadjes en bloesems die voldoende gewaterd zijn, zijn ontkiemd in prachtige pompoenen, wortels, tomaten, appels, noten en noem maar op. Tijd om de mooiste vruchten te gaan oogsten en al dit moois te vieren. Zodat straks, als de herfst echt inzet, we onszelf gevoed hebben en vervuld zijn van een gevoel van dankbaarheid voor al het moois wat we hebben gezien en geproefd.
Tijdens mijn periodes van kinderwens en zwangerschap was ik me extra bewust van de seizoenen en de kleuren om en in mij. Het voelde als een continue stroom van loslaten, openstellen, kiezen, werken, wensen en ontvangen. Een cyclus die zich op allerlei manieren steeds bleef herhalen. Afscheid nemen van mijn oude vrije ik, om me open te kunnen stellen voor de continue zorg voor een kind. Vertrouwen en liefde mogen ontvangen die me hielpen kiezen om echt te gaan voor nieuw leven. De zekerheid die ik kende in mijn leven loslaten en me openstellen voor nieuwe vragen, antwoorden en blijvende onzekerheden. Een opening creëren in mijn vertrouwde, beschermde aura, om er nieuwe kleuren aan toe te mogen voegen. Het ontvangen van een tijdelijke logé in mijn buik. Het gevoel soms van hard werken om mijn lichaam en geest dit extra gewicht te kunnen laten dragen. Wensen dat ik mijn kleintje alles kon geven wat hij nodig had. Om na ongeveer negen maanden deze kostganger ook weer met pijn en vreugde tegelijkertijd los te laten. En dan de oogst. De uitwisseling van onze eerste blik, twee grote donkere ogen in oktober.
“Alles heeft zijn eigen waarde, zijn eigen kleur”
En achteraf, bijna altijd pas achteraf, heeft alles zijn eigen waarde. Zijn eigen kleur. De herfst is voor mij het uitgelezen seizoen om al die kleuren aan me voorbij te zien trekken. Om dat wat voedend is te oogsten en dat wat niet meer nodig is los te laten. Al is dit onderscheid soms lastig te maken als het waait en dwarrelt om me heen.
Dus misschien is het beter als ik maar gewoon ergens ga zitten, midden in die dwarrelstroom die soms kan aanvoelen als een storm. Gewoon te kijken naar alles wat voorbij waait. Zonder oordeel of dwang er iets mee te moeten doen. Alles eerst maar eens laten landen en dan voelen welke sporen en zaadjes willen pakken in de grond. Welke ideeën echt blijven plakken. Welke wens geplant wordt in mijn hart. Waar ik blij mee ben, maar ook, wat ik los wil laten, zodat het zich om kan zetten als voedingstof. De kleuren zullen langzaam vervagen. Maar de herinnering laat een blijvend gevoel van dankbaarheid achter. Mijn interne kleurenspectrum is dit jaar weer heel wat breder geworden. Mijn wereld wint ieder seizoen aan kleur. De droge, dorre zomer bleek vruchtbaarder dan ik dacht.