“Van het concert des levens krijgt niemand een program.”
Een tegeltjeswijsheid die vroeger bij mijn oma in huis hing. Inmiddels staat het tegeltje bij mij op de wc. De spreuk intrigeert me. Irriteert me ergens ook. Alsof nergens iets aan te doen is en ik moet berusten in mijn lot. Toch denk ik ook vaak als ik het zie: maar het is wél een concert. En concerten zijn doorgaans leuk, inspirerend en mooi.
Ik zag ooit een illustratie van Linde Faas, van een meisje met een donkere wolk boven haar hoofd. Aan de wolk een touwtje, wat het meisje in haar hand heeft. Vaak denk ik aan die illustratie, en aan de keuze van het meisje aan dat touwtje te trekken en de regen te laten vallen, of niet.
Ik geloof niet dat alles al vaststaat. Ik geloof wel dat er zieledoelen te leven zijn en dat ik hier ben om een aantal vooraf gekozen ervaringen op te doen. Maar ik geloof ook dat ik mijn touwtjes zelf in handen heb. Dat ik de regie over mijn leven heb en zelf verantwoordelijk ben voor de manier waarop ik in het leven sta. Van het concert des levens krijgt niemand een program… maar ik ben en blijf mijn eigen weerman.
Barometer
Alles wat aandacht krijgt, groeit. Je positieve gedachten, maar dus ook je minder positieve. Ik herken dat heel erg in mijn dagelijks leven. Als ik moe ben, dan zie ik alles veel donkerder en moeilijker. Ik kan soms beginnen met mopperen en er haast niet mee stoppen. Eigenlijk praat ik mezelf als ware nog meer in de put op die manier. Het leven wordt één grote ingewikkelde brei.
Lange tijd was ik bewust onbekwaam. Ik hoorde wel ergens een klok luiden, maar wist nog niet waar de klepel hing. Inmiddels heb ik mijn manieren gevonden om mijn barometer van mijn humeur zelf te bedienen. Het lukt me steeds vaker niet te blijven hangen in ellende, maar elke keer weer het midden te vinden. Terug naar een zonnetje en een wolkje. ‘Gewoon’ lekker weer. Vanuit dat midden ervaar ik de andere kant ook steeds vaker. Extra veel zon, extra veel licht in mijn hoofd en hart, waardoor ik soms zelfs lijk op te stijgen en van de grond kom van enthousiasme voor het leven.
Zorgen voelen en loslaten
Als je zwanger wilt worden of zwanger bent, zijn er als vanzelf zorgen. Zorgen om je lichaam, dat soms niet doet wat jij wilt. Of zorgen om je kindje. Of het wel komen wil, en wanneer dan. Of jij nog iets moet doen, of laten. Of je kindje wel krijgt wat het nodig heeft. Die zorgen zijn goed, en nuttig. Je mag ernaar luisteren en ze de aandacht geven. Voelen wat ze je te vertellen hebben, die emoties er laten zijn. Maar óók mag je kiezen om daarna weer aan dat touwtje te trekken. Weer in de schoenen van de weerman te gaan staan. Om die wolk te veranderen in een zacht zonnetje.
“Zorgen zijn nuttig, ze vertellen je wat je nodig hebt. Maar daarna mag je ze ook loslaten en ervoor kiezen weer in de schoenen van de weerman te gaan staan.”
Ik heb in de loop der jaren mijn maniertjes gevonden om weer in het midden van mijn barometer te komen. Dit zijn mijn bellen en klepels, die passen bij mijn concert. Wellicht passen ze ook bij die van jou.
- Zit stil. Of… wees stil. Mij helpt het om te mediteren, op tijd naar bed te gaan. Te slapen. Als ik de volgende ochtend wakker word, voel ik me altijd een stuk beter en heb ik vaak heel heldere inzichten.
- Gun jezelf iets dat fijn is. Dat kan iets heel simpels zijn. Haken of wandelen of de hond knuffelen, een boek lezen. Doe het met aandacht, neem er de tijd voor. Zet een pot thee en kruip onder een zacht dekentje, voel de wind in je haar tijdens het wandelen. Het maakt niet uit of het lang duurt of kort, als je jezelf maar even dat momentje gunt.
- Praat met iemand. Een vriendin of je lief, een luisterend oor is soms als genoeg om zelf tot de conclusie te komen dat er nog méér is dan alleen maar dat waar je op dat moment mee zit.
- Zeg lieve dingen tegen jezelf. Ik doe vaak spiegelwerk. Dat is eigenlijk affirmeren in de spiegel. Jezelf vertellen dat je van jezelf houdt. Vertellen dat je gedachten positief en vreugdevol zijn. (‘mijn gedachten zijn positief’) Koop stiften waarmee je op glas kunt schrijven en schrijf lieve dingen op je spiegel. Je kunt ze hardop tegen jezelf zeggen, elke keer als je langsloopt.
- Visualiseer. Probeer voor je te zien wat je wilt. Ik visualiseer vaak onder de douche dat alles wat me onzeker of verdrietig maakt, wegspoelt met het water. En dan visualiseer ik een kleur die over me heen spoelt. Geel of goud of groen. Visualiseren is niets anders dan een keuze maken en de intentie hebben. Je hoeft dus niks echt ’te zien’.
- Richt je op wat je wilt en maak het zichtbaar. Ik maak regelmatig een moodboard, een collage. Dan knip ik foto’s en woorden uit tijdschriften, en plak ik die zó op, dat ze verbeelden wat ik mezelf graag wens. Ik merk vaak tijdens het maken al dat ik rustiger word, en ook dat ik heel veel van wat ik wil, al heb. je kunt ook tekenen, schilderen, schrijven…
- Als je pijn of verdriet hebt, en geluisterd hebt naar de boodschap en het gevoel er hebt laten zijn… kun je het loslaten. Ik doe dit vaak door op te schrijven wat ik niet meer nodig heb. Daarna streep ik alles bewust door, en schrijf ik op wat ik daarvoor in de plaats wil. Ik schrijf als ware een nieuw script. dat lees ik dan hardop, om te voelen of het goed voelt. Vaak voel ik meteen mijn frequentie stijgen. Soms pas ik hier en daar nog wat aan, zodat het nog meer resoneert met mij op dat moment. Soms verscheur of verbrand ik dat wat ik niet meer wil. Het andere lijstje leg ik weg op een plek in de kast.
Meer dan je denkt
Ook de kwantumfysica toont aan dat gedachten en gevoelens direct invloed hebben op materie. Emoties en gedachten werken door op de gezondheid van ons lichaam. Zelf geloof en ervaar ik dat je meer kunt dan je zelf in eerste instantie denkt.
De laatste tijd experimenteer ik veel met ‘the clearing statement’ en ‘ho-o-ponopono’. De clearing statement gaat uit van dat veel van je emoties, niet eens van jou zijn. Het kan helpen die liefdevol terug te sturen naar de afzender. Op www.theclearingstatement.com lees je alles over hoe je dit kunt doen, en ook hoe je je eigen gecreëerde blokkades kunt ont-creëren.
Ho’ oponopono is een eeuwenoud vergevingsritueel afkomstig van Hawai. Het is een eenvoudig proces in vier stappen waarin je uitgaat van de kracht van vergeving, (zelf)liefde en dankbaarheid. Op internet kun je er veel over lezen en natuurlijk zijn er ook boeken over.
Het lukt me steeds vaker mijn barometer op ‘gewoon lekker weer’ te houden. Dat voelt fijn en in flow. En als mijn barometer dan eens uitslaat naar die krachtige zon, naar heel véél licht… dan voel ik dat ik nóg veel meer kan dan ik denk. Dat ik meer ben dan mijn lichaam in deze rol in dit leven. En weet ik dat ik de touwtjes écht in handen heb en misschien wel alles kan creëren wat ik wens.
Wat als je jezelf toestaat álles te zijn? Wat is er dan mogelijk? Wat als jij weet dat je Alles bent? Hier en nu, het hele universum en meer?
Wat is er dan nog meer mogelijk?
Boekentips:
Gebruik je innerlijke kracht – Louise Hay
Ho’ oponopono – Ulrich Emil Duprée