Je hebt een smalle marge, zei de voetmassagemevrouw tegen me toen ik negen jaar geleden mijn wiebelige, hormonale onzekerheid liet wegmasseren in mijn smalle voetjes tijdens mijn eerste zwangerschap. Ik begreep niet zo goed wat ze bedoelde. Ik probeerde me altijd zo goed in te leven in anderen en ik mediteerde me ongans om zo oordeelloos mogelijk te kunnen zijn.
Ik las
alle buiten-de boekjes-boeken over zwangerschap en geboorte. Ik dacht dat ze bedoelde dat ik narrow-minded was, terwijl ik er alles aan deed om dat juist niet te zijn. Tenminste, dat hoopte ik. Want stiekem had ik wel al helemaal uitgedacht hoe ik zou zijn straks als moeder. Hoe ik natuurlijk zou gaan bevallen en was ik er van overtuigd dat ik goede keuzes maakte in mijn gezonde, bewuste lifestyle. Natuurlijk wist ik dat perfect niet bestaat, maar toch, zo perfect mogelijk daar ging ik toch wel voor, nu ik dan eindelijk mee mocht maken dat ik moeder aan het worden was.
“Ik stopte zoveel energie in alles goed doen, dat ik vergat om te voelen wat nodig was”
Inmiddels, na een totaal ‘mislukte’ planning op allerlei moederschapsfronten weet ik waar ik de mist in ging. Niet echt natuurlijk, maar toch, mistig voelde het absoluut. Ik had zoveel energie gestopt in alles goed en mooi en fijn te willen doen, dat ik vergeten was om echt te zien en voelen wat nodig was. Wat ik nodig had. Ik had namelijk best eens toe willen geven dat ik het zwaar vond die zwangerschap. Dat ik me schuldig voelde dat ik geen roze wolk ervoer. Mijn lastige gevoelens hield ik zo hoog en droog mogelijk (dacht ik), rationaliserend in mijn hoofd, want dan hoefde mijn kindje er in ieder geval niet in rond te zwemmen daar in die dikke buik. Mijn zoontje deed vast en zeker zijn best om mij te laten weten dat ik los mocht laten, maar hem horen kon ik nog niet.
Het perfecte plaatje
Andere kindjes in andere buiken hoor ik nu wel. En als er een boodschap is die ik vaak hoor is het: “Je doet het goed mama. Je bent goed, precies zoals je bent.” En ook: “Jouw gevoelens mogen er zijn, ook de lastige.” Een mama die haar boosheid van lang geleden diep had weggestopt, hoorde van haar zoontje: “Het is oké mama. Schreeuw het er alsjeblieft uit, dan ontlaad je de spanning die ik hier voel binnen.” Een ander jongetje zei een moeder die net haar vader was verloren: “Mama jouw verdriet is er, dat wist ik toch al voordat ik kwam. Voor mij is het alleen fijner als jij ook bij dit gevoel kunt komen, dan hoef ik het niet alleen te voelen hier. Als we het samen voelen wordt het zachter.”
De kinderen die ons hebben uitgekozen doen dat niet voor niets. Ze hebben hun eigen zieledoelen gekozen. Ze willen graag ontvangen in dit leven, maar ook leren. Leren van ons, maar ook door ons. Ze willen leren aan het leven. En dat begint al voor en in de zwangerschap en bij de geboorte.
“Jouw ziel en die van je kindje samen, geven een unieke routeplanning”
In mijn praktijk ontmoet ik veel liefdevolle moeders die hun keuzes met focus op geboorte maken vanuit hun hart. Ze kiezen vaak liefst voor wat fijn voelt en zacht en schrijven vaak ook een prachtig geboorteplan. Ze dromen soms over een badbevalling bij kaarslicht,een natuurlijke thuisbevalling of een geboorte in het ziekenhuis bij juist die ene fijne verloskundige of gynaecoloog met de voor hen fijnste ondersteuning. Zo maken veel moeders het voor hun ‘perfecte’ plaatje in hun hoofd. En dat is een goede basis voor vertrouwen. Maar daarbij ze vergeten soms dat hun kindje ook een eigen weg heeft. En onze eigen ziel heeft ook een eigen pad. En die die twee wegen samen geven een unieke routeplanning. En dit ‘plan’ kan soms net even anders zijn. Iets minder perfect misschien. Tenminste dat denken wij dan. Mijn conclusie is dat een babyziel vaak nog goed weet wat hij en zijn mama graag willen meemaken en leren op zielsniveau en dat daar dus een bepaalde ervaring bij past. Deze baby’s schrijven geen gedetailleerd geboorteplan voor zichzelf. Ze weten alleen wel helder welke gevoelens ze willen doormaken. Gevoelens die voor hen nog niet gelabeld zijn als goed, of fijn of slecht, maar die door de functie die ze hebben in hun zieleplan perfect in het plaatje passen.
Andere plannen
In de geboortevoorbereiding die ik kindjes en mama’s geef, heeft nog nooit een kindje gezegd: mijn geboorte is alleen, maar dan ook uitsluitend goed als ik in het ziekenhuis kom, of: ik wil per se als eerste in bad rond dobberen. Wel zei een lief jongetje: “ik wil graag mijn eigen tempo bepalen als ik kom.” Deze ene zin sprong zijn mama meteen in het hoofd toen hij besloot wat eerder te komen dan verwacht en hierdoor kon zij haar eigen verwachtingen makkelijk loslaten, waardoor het uiteindelijk toch een hele soepele geboorte werd. Een ander mooi meisje vertelde haar moeder dat ze meer mocht vertrouwen op haar eigen lichaam en dat ze mocht ontspannen en aarden. Dit hielp haar moeder om haar kracht terug te vinden en ze hadden samen een helende ervaring.
“Mijn zoon wilde dat ik, vechtend als een leeuwin, voor hem ging staan”
Toen mijn tweede zoontje kwam heb ik vier dagen lang de weeën opgevangen in bad. Heerlijk was dat, maar steeds weer stopten ze. Uiteindelijk besloot hij toch pas te komen in het ziekenhuis, toen ik met beide benen op de grond stond. Letterlijk. Toch weer in het ziekenhuis, dat was voor mij even slikken. En ik had het kunnen weten want hij had het me al verteld in een droom. Een droom die ik ergens diep had weg gestopt, want het was niet het perfecte plaatje dat ik in mijn hoofd had voor zijn geboorte. Het plaatje dat ík had, niet hij. Hij wilde dat ik vechtend als een leeuwin, voor hem ging staan. En achteraf was het voor mij ook de helende ervaring, waarvan ik niet wist dat ik hem nodig had. Zo’n krachtige landing van hem en van mij had ik niet kunnen voorzien, laat staan plannen. Het waren vertrouwen in mijn innerlijk kompas, de steun van boven, de liefde mijn man en doula naast me en de oerkracht die ik voelde die het uiteindelijk een perfecte geboorte maakte. Ook mijn zoontje mocht zijn eigen weg hierin gaan. Hij vertelde me later waarom hij op deze manier gekomen is en toen begreep ik het toch complete plaatje.
Het ruime veld van liefde
Engelen vertelden een mama en mij ooit tijdens een healing dat het heel bekrachtigend is om een mooie bevalling te wensen, vanuit liefde voor jezelf en je kindje. Je kunt jezelf en je kindje zo een bewuste voorbereiding geven. Zolang je maar beseft dat perfectie niet zit in de details, maar in het ruime veld van liefde waarin een geboorte plaatsvindt. Het veld waarin alles gezien en gevoeld mag worden, in wat voor vorm dan ook. Het veld van verbinding. Tussen mama en baby, tussen alle aanwezigen, tussen een baby en de wereld en tussen hemel en aarde. En bedenk maar eens… hoeveel ruimer is dit veld, dan het dunne lijntje waarop wij onszelf vaak laten balanceren.